Ik ben de afgelopen twee maanden niet aan het werk geweest. Begin augustus werd bij mij een tumor in de dikke darm geconstateerd. Die is weggehaald, samen met 40 cm darm en 30 lymfeklieren. Die zijn onderzocht, en allemaal schoon. Geluk.
Je kijkt heel anders tegen de wereld aan na zo’n ervaring. Ik heb nog niet mijn oude energieniveau, maar ik ben blij en gelukkig. Dat ik het overleefd heb, met mijn familie en vrienden, blij met onze gezondheidszorg. Wat heb ik een respect gekregen voor de werkers en vooral de verpleegkundigen in het Martini ziekenhuis: wat een klus, wat een geduld, wat een professionals. Super.
Ik werd er ook enorm opgewekt van om weer op het werk te kunnen zijn. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat ik het echt heel graag doe. Ik houd van mijn collega’s en van onze huurders en van de stad Groningen.
Het was raar om weer voor het eerst bij een directievergadering te zitten, mijn hoofd tolde er van. U denkt: dat gaat natuurlijk vooral over voldoende en betaalbare woningen. Nou, nee. Wij als corporatie, ik als bestuurder, zijn steeds en in alle toonaarden aan een veelheid aan toezichthouders aan het bewijzen dat Nijestee echt binnen de lijntjes kleurt. Dat ik wel deug. Zo voelt dat. Ik ben niet OK, tenzij ik het tegendeel aantoon.
Ik bevind mij daarbij in het goede gezelschap van onder andere genoemde verpleegkundigen, en van leraren, politieagenten, huisartsen enzovoort. Het gezelschap is nog veel groter, bijvoorbeeld mensen met een uitkering, asielzoekers, en ja, woningzoekenden. Gekte.
Wij hebben met elkaar een maatschappij gemaakt die gebaseerd is op wantrouwen: u en ik deugen niet, tenzij we het tegendeel bewijzen. Is dat terecht? Meestal niet. Worden we er blij van? Zeker niet. En: al dat toezicht kost klauwen met geld. Dat betaalt u. Kan dat niet anders? Vast wel. Elf organisaties uit de publieke sector kaarten dit nu aan bij het nieuwe kabinet. Ik heb er alle vertrouwen in.
